Traballo sobre un enterramento megalítico

Dolmen de Pedra da Arca

Este dolmen atópase localizado entre os concellos de Vimianzo e o de Dumbría, na provincia da Coruña. Atópase nun paisaxe de pradeiras con unha certa elevación, e cunha terra de gran calidade, preto do río Xallas. O dolme está construido con granito e ten unha forma cilindrica, con unhas dimensions de 4,25 metros de base e 3 de altura. O monumento descartase que sexa do neolítico, posto que nel esta representado un obxeto de metal, e aparece pintada unha cruz que algun descubridor pintou no 1940 como recollen alguns documentos da zona. A construcción está composta por cinco pedras de pé que sustentan outra pedra de forma cilíndrica que serviria como teito e que esta orientada cara a cámara do dolme.
Latitud: 43° 1'48.15"N
Longitud: 9° 1'21.62"O


Ver mapa en un mapa más grande

Exercicios das culturas prehistóricas

Dolmen de Menga

Atópase en Antequera (Málaga). A súa construción pódese datar na Idade do Cobre, arredor de 2500 a. C. Este dolmen ten unha planta case rectangular e unha galería cuberta. A súa cámara sepulcral está composta por sete pedras que forman a parede, a cada lado, e ten unha pedra no fondo. O teito deste dolmen está cuberto por cinco pedras, sendo a última a máis grande. Calcúlase un peso aproximado de 180 toneladas. Todo isto atópase cuberto por unha mámoa.


Naveta Es Tudons

A naveta Es Tudons é unha construción funeraria e atópase en Menorca. Esta construción está clasificada como unha tumba colectiva. Ten uns 3000 anos de antigüidade e nela atopáronse os restos de unhas 100 personas no momento da sua excavación. Tamén se atoparon obxectos de bronce, botón de óso e cerámica. Conta cun mito que dí que dous irmáns disputábanse o amor dunha muller e decidiron construir unha cousa cada un. Un irmán construíu unha naveta e o outro irmán construíu un pozo. Cando este último berrou "Auga, auga!" ó seu irmán tan só lle faltaba unha pedra de colocar. O que fixo este último foi tirar esa pedra no pozo para matar o seu irmán.




















Newgrange

Atópase no Condado de Meath en Irlanda. Foi construido aproximadamente entre 3300-2900 a. C. Consiste nunha enorme mámoa feita de pedra e tallada polo home.Dentro da mámoa atopáranse restos de persoas incineradas, cinco en total. Especúlase que o sol tiña unha grande importancia para o pobo que construíu a mámoa debido a que este penetra nunha cámara durante o solsticio de inverno, ilumina durante uns 17 minutos.


























Stonehenge

Stonehenge é un monumento megalítico situado en Amesbury, no sur de Gran Bretaña. Está formado por grandes bloques de pedra colocados en catro circunferencias concéntricas, todo isto atópase rodeado por un foxo circular dusn 104 metros de diámetro. A súa utilización na antigüidade ignórase pero varias hipótesis indican que se poderia ter utilizado como templo relixioso ou como un observatorio astrónomico para predecir as estación do ano. Nél atoparonse varios restos de osos humanos de uns 5000 anos de antigüidade, pero debido aos poucos restos en un período tan longo descártase que fose utilizado coma cemiterio. Arredor del encontráronse tamén numerosas construcións, destacando a dun monumento parecido a este, só que máis grande, e a dun poblado dunhas mil casas.





















Coddu Vechio


A cámara funeraria principal foi fechada entre os anos 1800 a. C. a 1600 a. C. Este atópase en Arzachena (Malta). Ten un grande ortoestacto que señaliza a entrada ó mundo dos mortos. O seu interior pódese ver no seguinte plano:


























Ggantija

Ggantija é o nome co que se coñece a un conxunto de templos magalíticos situados na illa de Gozo, ao norte de Malta. Foron levantados no Neolítico, arredor do 3000 a.C. Trátase dunha das construcións relixiosas máis antigas atopadas e nela atopáronse estatuas e figuras de deuses, por eso se sabe que se dedicaba a este culto. Unha lenda dí que as súas torres foron levantadas por uns xigantes para ser utilizada como lugar de culto por estes.
























Hal-Saflieni

Atópase situado en Paola (Malta). É o único templo subterráneo prehistórico coñecido. Este hipoxeo foi excavado arredor do ano 2500 a. C. Sirveu de santuario, aínda que logo actuaría como necrópolis. Aquí atopouse a única figura da prehistoria, chamada "La Durmiente".
Este hipoxeo está configurado en tres niveles:
-No primeiro nivel atópanse covas naturais ampliadas artificialmente, esta é a parte máis antiga e atópase a uns 10 metros debaixo do chan.
-No segundo nivel atópase un estilo máis refinado tomando como modelo as súas pedras talladas. Aquí tamén se atopan: a sala principal, a sala do Oráculo, a sala Decorada, o Pozo das Serpentes e o Sancta Sanctorum.
-No terceiro nivel atópase o que posiblemente foi un almacén de gran.

Exercicio actividades pesqueiras en Galicia

Nesta imaxe aparecen os porcentaxes de barcos que se atopan en cada provincia galega. A maior porcentaxe atópase na provincia de A Coruña cun 49,89%, a continuación a provincia de Pontevedra cun 45,5% e por último a provincia de Lugo cun 4,62%. Teñen unha maior porcentaxe as provincias de Pondevedra e A Coruña debido a que teñen unha maior lonxitude de litoral e dispoñen de máis lonxas para des cargar o peixe. Cabe destacar tamén que moitos barcos lucenses descargan o seu peixe noutra provincia ou incluso en Asturias.
Nesta gráfica de barras amósase a comparación entre a industria conserveira que hai en Galicia e en España; a facturación das conserveiras galegas e españolas; a produción das conserveiras españolas e galegas; e por último, os empregos que proporcionan as conserveiras galegas e españolas. O número de conserveiras en España é de 147 e en Galicia é de 67, a facturación das primeiras é de 1.239,77 millóns de euros e a facturación das segudas é de 967,02 millóns de euros. A produción das conserveiras galegas é de 248.958 tonelas, a das conserveiras españolas é superior, 311.197 tonelas. As conserveiras españolas dan lugar a 15.512 postos de traballo en cambio as conserverias galegas dan lugar a 12.050 postos de traballo. Esta curta distancia que hai entre as conserveiras galegas e españolas é debido ó gran peso que ten Galicia sobre a pesca e a acuicultura. Xa dende anos atrás Galicia posuía un maior número de conserveiras, nas cales se daban traballo a un gran número de mulleres.

Nesta táboa pode verse o rexistro dos buques pesqueiros galegos a fecha de 24/11/2010.Nela diferencianse entre tres tipos de pesca, caladeiro nacional (aqueles que operan preto da costa), altura (que operan máis alonxado, pero en territorio naciona) e gran altura (operan internacionalmente.

Dentro da pesca de caladeiro nacional, diferencianse entre varias artes de pesca, arrastre, cerco, palangre, artes menores; sendo este último o que máis nº de barcos utilizan con moita diferencia co segundo máis utilizado e sendo o que máis barcos acolle dentro do total de buques rexistrados en toda a comunidadee. Dentro das artes menores inclúense instrumentos como as nasas tanto de nécora como de polvo. Na pesca de altura utilízanse dous tipos de arte, palangre e arrastre. Neste caso estas dúas artes de pesca están máis igualadas en canto o número de barcos implicados, superando o arrastre o palangre por uns poucos. Na pesca de gran altura o lugar de pesca está mais alo das fronteiras do noso país, en lugares como o Gran Sol, e os barcos máis utilizados para estes lugares de pesca son os que utilizan a arte do palangre de superficie.

Nesta segunda táboa aparacen as vinte lonxas máis importantes de Galicia en canto á cantidade de quilos que entran en elas. Nela reflíctense o número de días que facturan ó ano, o número de quilos que entran nas diferentes lonxas, a porcentaxe de quilos que entran en todas as lonxas, os cartos que facturan, a porcentaxe de euros que entran en todas as lonxas e por último a o prezo medio do quilo de calquer especie que entre na lonxa. A lonxa máis importante é a de Vigo, isto é debido ao maior número de poboación da cidade e tamén ó tamaño da súa lonxa. Algo similar a Vigo ocorrelle a lonxa de A Coruña que ao ter unha cidade moi poboada, en relación coas outras cidades galegas, ocupa o terceiro posto. Hai "pequenos núcleos" de poboación que acadan unha posición alta, como é o caso de Burela(posto 4) e Celeiro(posto 5). Isto é debido a que teñen un recoñecemento especial nalgunha especie que capturan, en Celeiro a merluza do pincho e en Burela o bonito. Por último cabe mencionar as lonxas que ocupan postos baixos na táboa, aínda que son as que teñen unha maior porcentaxe no prezo medio do quilo. Isto é debido a que son lonxas que se adican fundamentalmente ó marisco, un claro exemplo é a lonxa de Noia.

Nesta terceira táboa podese ver os datos da acuicultura en Galicia no ano 2009 e as principais especies coas que se traballa. Diferénciase entre algas, bivalvos, cefalópodo e peixes. Podemos observar que a especie mais comercializada e o mexillón, que se da sobre todo nas Rías Baixas, nas bateas que ocupan case toda a súa superficie. En canto a os peixes o máis comercializado e o rodaballo, no cefalópodo o pulpo e nas algas o algazo real. A especie que sae o mercado con un precio máis alto de todos é a ameixa fina.

Nestes gráficos por sectores poden verse os tres tipos de caladoiros donde operan os barcos Galegos (nacional, pescas comunitarias e pescas internacionais), que se poden identificar coa pesca de baixura, altura e gran altura respectivamente. Pódese ver que a pesca máis utilizada e a pesca de baixura xa que e na que máis barcos operan, e as artes de pesca máis utilizada nela son as artes menores. Nas pescas comunitarias o máis utilizado é o arrastre e nas pescas internacionais é o palangre en superficie.

Exercicio de actividades económicas

Este é un gráfico de sectores que nos mostra a distribución das terras en Galicia. A maior parte das terras é superficie forestal, un 60%. A superficie de explotación é dun 25%, en total. O 15% restante queda para os diferentes pastos para o gando. Isto indícanos que tan só é explotada unha cuarta parte das terras de Galicia. A explicación de que a maior parte da superficie este ocupada por montes e debido a introdución de árbores dun crecemento máis rapido que poden venderse con maior rapidez e como consecuencia o beneficio sera nun período de tempo moi curto, un exemplo desto son os eucaliptos, que na actualidade ocupan moita superficie dos montes totales de toda Galicia e que foron introducidos polo home, xa que non son árbores autoctonas.

Nesta táboa podemos observar os cultivos herbáceos e os leñosos na superficie de Galicia no ano 2004. Dentro dos cultivos herbáceos inclúense aquí os cereais de gran, tubérculos, leguminosas en gran, hortícolas e flores en viveiros, e os cultivos forraxeiros, sendo estes últimos os de máxima extensión en Galicia ocupando case o 75% do total dos cultivos herbáceos, e ocupando un gran número de hectáreas, tantas coma 287.000.
Nos cultivos leñosos inclúense as froiteiras e os viñedos. Neste caso a superficie esta máis repartida sendo o 55% para os primeiros e o restante 45% para os viñedos. A superficie en hectáreas está ocupada con 40.000 hectáreas para os froiteiras e 33.000 hectáreas para os viñedos. A explicación de que os cultivos herbáceos teñan maior superficie que os leñosos é que os primeiros son utilizados tanto para consumo humano como para alimentación de animais, o que fai que a sua existencia teña maior importancia. Isto explica o dominio en Galicia de minifundios, pequenos campos nos que os seus donos utilizan o policultivo.

Nesta segunda táboa aparecen os datos do PIB (Produto Interior Bruto) de Galicia nas diferentes ramas de actividades, data do ano 2006. Nela observamos a importancia que teñen os diferentes sectores na economía galega, sendo o máis importante o sector servizos ocupando o 55% do total do PIB, e aportando 30.000.000 de miles de euros.Pódese apreciar como o sector primario (agricultura, gandería e pesca) ten moi pouca importancia, o que contrasta coa que tempo atrais tiña esta.

Na última imaxe podemos apreciar unha gráfica de liñas. Nela represéntase a evolución da xente ocupada na gandería e pesca nun período que vai dende 1977 ata 2005.
A simple vista apréciase claramente un descenso, debido a que a xente nos últimos anos esta deixando as aldeas e pequenas vilas para marchar para as cidades e así mellorar o seu nivel de vida. A consecuencia de estes movementos de poboación é que a xente ocúpase nas grandes industrias, que son as que hai nas cidades, e a agricultura e a gandería quedan desocupadas.